Η τέχνη δεν είναι απαραίτητα επαναστατική ή μάλλον δεν στοχεύει πάντα στο να ερεθίσει το βλέμμα μας και να αλλάζει την αντίληψη μας για αυτά τα καθημερινά αντικείμενα, ιδέες… πολλές φορές είναι μόνο για διασκέδαση ή τελοσπάντον όπως και στην αρχή της παραγράφου: δεν είναι απαραίτητα επαναστατική. Αλλά οπωσδήποτε κάθε καλλιτέχνης θα πρέπει να ελπίζει ότι κάτι συμβαίνει όταν έρχεται σε επαφή με τον κόσμο, κάποια ανταλλαγή ιδεών αν όχι ένας διάλογος.
Πήγα σήμερα πρώτη φορά ever σε συναυλία ελλήνων καλλιτεχνών που εκτιμώ σε γενικές γραμμές, άλλους περισσότερο άλλους λιγότερο… άλλους τίποτα. Η φτώχια συναισθημάτων και ή έλλειψη ζωντάνιας που ένοιωσα ήταν τρομαχτικά απογοητευτική. (Μπορεί να μην ήξερα που πήγα και να περίμενα άλλα) Σποραδικά μερικές μαλακίες του Ζούγανέλη και του Μπουλά έσωζαν την κατάσταση αλλά σε γενικές γραμμές δεν κατάλαβα αν μας θεωρούν μαλάκες, αμόρφωτους ή αν έχουν απλά μείνει τόσο πίσω. Ο ζουγανέλης ειδικά έχει ιστορία πίσω του και είναι έντονα παραγωγικός σαν καλλιτέχνης… οπότε σήμερα το βράδυ στο γήπεδο του Εύοσμου μας αντιμετώπισε ως μαλάκες γιατί μας έχει για τέτοιους.
Φύγαμε πριν τελειώσει η συναυλία και ακριβώς την ώρα που ο Θηβαίος έπαιρνε το μικρόφωνο (γιατιυπαρχωκαιγιατιτραγουδαω) από τον Ζούγκα. Έφαγα και ξεχάστηκα. Θα βάλω να δω καμιά ταινία του Χόλυγουντ και θα την πέσω… εκεί με έσπρωξαν. Όλα καλά.
